Extramurale capaciteit

In de geneeskundeopleiding is veel aandacht voor specialismen in het ziekenhuis. Het medisch onderwijs gaat uit van de klinische setting en studenten lopen verplicht het overgrote gedeelte van de coschappen in een (academisch) ziekenhuis. Dit terwijl slechts ongeveer de helft van de toekomstige artsen in het ziekenhuis gaat werken.

Uit een eerder rapport van De Geneeskundestudent uit 2021 kwam al naar voren dat studenten vooral uitgaan van een intramuraal specialisme voor de toekomstige beroepskeuze. Echter, veel basisartsen komen niet in opleiding bij hun gewenste ziekenhuisspecialisme, waardoor het aantal basisartsen in het opleidingsreservoir stijgt. Dit staat haaks op het feit dat er buiten de wereld van het ziekenhuis een groot tekort is aan artsen en veel opleidingsplekken niet worden opgevuld. Denk bijvoorbeeld aan artsen in de publieke gezondheidszorg, specialisten ouderengeneeskunde en bedrijfs- en verzekeringsartsen. Welvaartsziekten als obesitas en diabetes, het toenemend aantal zorgbehoeftige ouderen, de impact van stress en burn-out en het belang van preventie onderstrepen de maatschappelijke behoefte aan deskundig artsen.

Uit ons onderzoeksrapport ‘Extramurale Capaciteit’ die in 2023 is gepubliceerd blijkt dat een grote groep geneeskundestudenten een negatief beeld heeft over de sociale geneeskunde en de ouderengeneeskunde door onder andere vooroordelen en onbekendheid over het vak. Tevens lijkt het erop dat studenten een positiever beeld ontwikkelen naarmate ze meer onderwijs hebben gekregen over de extramurale specialismen, hoewel er wel nog verbeteringen mogelijk zijn omtrent de inhoud van het onderwijs en de extramurale coschappen.