Column Medisch Contact | Stilzwijgen – De Geneeskundestudent

Na drieënhalf jaar besturen leg ik per juni mijn functie als voorzitter bij De Geneeskundestudent neer. Veruit het meest bijzondere vanuit deze positie is dat je opeens een podium krijgt om je mening te geven. Dit is iets wat ik graag doe, zeker als het namens mijn achterban is. Tegelijkertijd blijkt dat het verkondigen van je mening iets te zijn – zo heb ik de afgelopen jaren gemerkt – waar veel studenten moeite mee hebben. En daar maak ik mij zorgen over.

Als ik met mijn medestudenten praat, zijn er naast alle positieve dingen binnen de studie, ook genoeg zaken die minder goed lopen. Het eerste wat ik dan vraag, is of de student het betreffende probleem al heeft aangekaart bij de opleiding. Vaak blijkt dit niet het geval. Zonder de student dit te verwijten, maakt dit het voor ons – De Geneeskundestudent – lastig om collectief een probleem aan te pakken. Als we een issue aankaarten bij de opleiding krijgen we dikwijls terug dat de opleiding nog nooit iets over het probleem heeft vernomen. Er is blijkbaar een barrière die studenten weerhoudt om zich uit te spreken.

Er zijn genoeg voorbeelden die deze barrière bevestigden. Zo werd ik nog tijdens deze coronacrisis benaderd door een journalist die had gehoord dat Rotterdamse studenten klaagden omdat het onderwijs stil lag. Omdat geen van deze studenten genoemd wilde worden, belde hij mij maar op zodat hij in ieder geval één naam had. Prima natuurlijk, maar waarom zou je je naam niet willen verbinden aan de klacht die je hebt?

Begin dit jaar tijdens een schrijfcursus vertelde ik aan de neerlandicus dat het gros van de bloggende studenten bij Medisch Contact onder een pseudoniem schrijft, Ze keek mij zeer verbaasd aan en vroeg of dit normaal is. ‘Waar ze bang voor zijn?’

Toen tijdens mijn coschappen een arts-assistent erachter kwam dat ik juist niet onder pseudoniem columns schreef, adviseerde zij mij dringend, vanuit de beste bedoelingen, dit wel te gaan doen. Want het zou mij problemen opleveren als ik later zou solliciteren voor een vervolgopleiding.

Deze angst om je uit te spreken heerst, merk ik, helaas ook tijdens de coschappen. Maar al te vaak hoor ik coassistenten die vinden dat ze niet eerlijk beoordeeld zijn, maar die dit niet durven aan te geven. Want tja, stel dat je later die kant op wilt of in dat ziekenhuis wilt werken? Ik hoef u niet te vertellen waar vervolgens de intervisiegesprekken over gaan…

Begrijp mij niet verkeerd. Ik snap het gevoel van mijn achterban goed. Ook ik heb nu, eerlijk gezegd, bij het schrijven van deze column de angst dat het verkeerd valt. Morgen loop ik net als de rest, weer mijn coschappen. Ik hoop dat u mij dan net zo objectief beoordeelt als vóór het lezen van deze column. Zeker zal ik dit nooit weten. Veel studenten kiezen daarom het zekere voor het onzekere en spreken zich niet uit.

Natuurlijk ken ik niet alle redenen waarom studenten zich niet durven te uiten. Ook na deze drieënhalf jaar weet ik dat nog niet exact. Het enige wat ik kan doen is hier, in mijn laatste column, de studenten, maar ook u als arts, vragen open te staan voor de dialoog. Durf je mening uit te spreken, maar durf ook een mening met een open houding te ontvangen. Ga het gesprek aan! Uiteindelijk zal dit zowel het werkplezier van de arts als dat van de student vergroten.

Amir Abdelmoumen
(inmiddels voormalig) voorzitter De Geneeskundestudent