Column Medisch Contact | Terug naar de kern

Uit Medisch Contact

Stoffig, saai en allesbehalve spannend. Dit zijn vaak de eerste woorden die opkomen als geneeskundestudenten denken aan het sociale domein. Onterecht als je het mij vraagt. Maar verbaasd ben ik niet dat veel geneeskundestudenten, ondanks alle initiatieven en campagnes, nog steeds de superspecialist als ideaalbeeld hebben.

Als je aan een vwo’er met geneeskunde­ambities vraagt wat zijn of haar motivatie is, krijg je negen van de tien keer het antwoord: ‘omdat ik graag mensen wil helpen’. Een goede drijfveer. Het is ook een drijfveer die je graag vertelt als je bijvoorbeeld op een verjaardag bent, zeker als je aan je geneeskundestudie bent begonnen. Het studeren van geneeskunde betekent dat je een belangrijke functie in de maatschappij op je mag nemen en daar mag je trots op zijn, de oom en tante aan wie je dat vertelt, zijn dat in ieder geval. De follow-upvraag is vaak: ‘wat wil je worden?’. Ik weet niet op welke verjaardagen jullie komen, maar jeugdarts, bedrijfsarts of arts voor verstandelijk gehandicapten heb ik nog nooit voorbij horen komen.

Mijn antwoord op deze vraag was voor een lange tijd cardioloog. Het woord zelf klinkt al interessant, zeker als je mag uitleggen wat dat eigenlijk inhoudt. Jeugdarts of bedrijfsarts laat weinig aan de verbeelding over. Dit heeft, denk ik, ook alles te maken met de mate van aanzien van specialismes als cardiologie. Ik bedoel niet dat wij als artsen in spe hierop uit zijn, maar ben er wel van overtuigd dat in onze maatschappij een Diederik Gommers nou eenmaal cooler is dan Jaap van Dissel. Voor de geneeskundestudenten die dit lezen: Jaap van Dissel is een infectioloog, kwam ik ook een paar weken geleden achter.

Dit beeld wordt ook bevestigd als je eenmaal plaatsneemt in de collegebanken. Een medische faculteit staat vaak, uit praktische overwegingen, naast het ziekenhuis. Hierdoor kunnen artsen uit het ziekenhuis ook makkelijk even langskomen voor een college van een paar uur om vervolgens terug te gaan naar de poli of de volgende operatie. Vaak staan ze nog in hun witte jas, omdat omkleden niet past in hun drukke schema. Het is een bepaalde cultuur in de medische wereld – en ook zeker in de artsenbubbel – waarin we opkijken tegen bepaalde specialismen en neerkijken op andere terwijl dat juist de dokters zijn waar nu en in de toekomst een groeiende behoefte aan is.

De kans is groot dat er genoeg studenten in de collegebanken zitten om te voldoen aan de behoefte uit de maatschappij aan artsen in het sociale domein. Het probleem is echter dat zij in hun studiebubbel hier nog niet bij hebben stilgestaan. De enige oplossing voor dit probleem is in mijn ogen om terug te gaan naar de kern. Door het gesprek met de artsen in spe aan te gaan waarom ze geneeskunde zijn gaan studeren, wat is hun intrinsieke motivatie? En hoe kunnen ze deze in hun verdere loopbaan gaan vervullen? Het antwoord hierop zal veel minder vaak alleen dat superspecialisme zijn, alleen moeten we de studenten wel de loopbaanondersteuning bieden om dit antwoord te kunnen formuleren. Als we dat met elkaar kunnen organiseren, zal de kern van onze loopbaan centraal kunnen blijven staan op welke verjaardag dan ook: ‘ik ben arts om mensen te helpen’.

Femke van de Zuidwind
voorzitter De Geneeskundestudent